Ze startte bij het prestigieuze University College. Maar Lize (24) voelde zich er niet thuis en stapte over naar de UvA. Daar wil het echter ook niet lukken. Nu maakt ze zich grote zorgen, maar een fijn gesprek met haar ouders zit er niet in.
Omdat ze niet precies wist was ze wilde studeren koos Lize maar voor University College in Maastricht. ‘Het is een opleiding waarbij je niet vanaf punt één met een tunnelvisie een studie ingaat. Je richt je juist op veel verschillende gebieden. Het is ook minder vrij dan een gewone universitaire studie. Als je problemen hebt, is het daar makkelijk om in het gareel te blijven. Dat vond ik wel fijn.’
Elitaire mensen
Lize: ‘Op academisch gebied is er niets mis met University College. Alleen de sociale omgeving daar kon ik missen als kiespijn. Je woont intern op een campus en eet altijd samen met andere studenten in een grote eetzaal. Daar betaal je voor. Als je vrienden niet voor een bepaalde tijd naar huis gaan, moet je helemaal met ze meelopen om de buitenpoort voor ze open te doen. Dat beperkt je vrijheid enorm.’
Tussen de mensen voelde ze zich ook niet thuis. ‘De studenten op University College zijn grotendeels elitaire mensen. Van die types die normaal bij het corps belanden. Studenten met rijke ouders. Henkie van de bakker zit er niet. Het andere deel bestaat uit slimme jonge mensen die eigenlijk nog te jong zijn om te studeren.’
Naar de UvA
Omdat ze zich niet thuis voelde op University College besloot ze na drie jaar door te stromen naar de UvA, naar de onderzoeksmaster sociologie. De overstap bleek te groot. ‘Door mijn brede vooropleiding had ik niet genoeg sociologievakken gehad, waardoor ik geen overzicht van het veld had. Het groeide me al snel boven het hoofd. Ik zat regelmatig huilend achter mijn boeken.’
Ook had ze weinig contact met medestudenten. ‘Dat was natuurlijk te verwachten. Als je pas in de masterfase instroomt ken je nog helemaal niemand. Het is dan lastig om mensen te leren kennen.’
Een kneus
Na een jaar stapte ze over naar de normale master. ‘Dat ging niet veel beter. Ik zat vaak hele dagen achter mijn boeken, maar van studeren kwam niets. Ik hoorde in de bieb alleen de tl-balk zoemen.’
Terwijl het nu stagneert met Lize’s studie, ziet ze alle andere studenten vooruitgaan. ‘Mensen om me heen studeren allemaal af en hebben meteen een goede baan. Of ze zijn hard op weg om af te studeren. Zelf sta ik met mijn voeten in het cement. Als ze jou dan vragen hoe het met de studie gaat dan kan je alleen zeggen dat het net zo slecht gaat als een half jaar geleden. Daarom heb ik het liever niet over mijn studieproblemen. Als je het er met anderen over hebt voel je je namelijk zo een kneus.’
Nachten wakker
Lize maakt zich heel druk over de voortgang van haar studie. Zelfs van een slecht cijfer ligt ze al wakker. ‘Het zijn geen reële dingen. Maar als het met een klein ding als een paper niet goed gaat, dan is het makkelijk om jezelf te verliezen in een eindeloze maalstroom van irreële droomfantasieën. Je maakt jezelf dan gek met het idee dat je nooit een baan zal krijgen.’
De oplopende studieschuld bij de IB-Groep zorgt ook voor veel spanning. ‘Ik heb wel eens een week lopen janken van een brief van de IB-Groep met daarin het bericht dat ik 24 duizend euro schuld heb. Als je dat leest dan ligt de hele wereld op je schouders.’
Geen lekker gesprek
Lize: ‘Mijn moeder heeft haar studie nooit afgemaakt. Er is daardoor helemaal geen ruimte om het met haar over mijn studieproblemen te hebben. Ze heeft ook nog eens een ontzettend vervelende manier van communiceren. In een gesprek met haar zijn er twee opties: mijn moeder meteen gelijk geven of mijn moeder na een kwartier discussie gelijk geven.
Mijn vader werkt alleen maar. En als hij thuis is heeft hij een koptelefoon op met een opera en is hij de krant aan het lezen. Zakelijke dingen kan ik heel goed met hem oplossen. Maar een lekker diepgaand gesprek over mijn zielenroerselen: when pigs fly.’
Knippen en plakken
Lize staat nu op het punt om eindelijk aan haar scriptie te beginnen. Toch maakt ze zich nog steeds heel veel zorgen, vooral over haar toekomst. ‘Waar ik me het meeste zorgen om maak is dat niemand University College zal kennen en dat mensen zullen denken dat ik ergens gesubsidieerd heb zitten knippen en plakken. Daarbij heb ik ook nog een cv met een mislukte masteropleiding erop. Dat is niet bepaald een resumé waar men op zit te wachten.’
print versie