Maartje (18) studeert pas twee weken. Maar nu al voelt ze dat haar lichaam haar terugfluit. Extreme moeheid kende ze altijd al. Dat valt niet mee, voor iemand met zo veel ambitie. ‘Terwijl iedereen het gewoon allemaal doet.’
Maartje heeft gekozen voor politicologie, want dat interesseert haar al langer. ‘Op de middelbare school zat ik in het bestuur en in de jongerenraad. Ook heb ik met het Europees Parlement meegedaan. Ik merkte bij die activiteiten dat ik verbaal wel goed uit de hoek kan komen. Mensen overtuigen en zelf nieuwe inzichten krijgen, dat vind ik leuk. Politicologie leek me wel een goede studie om me daarmee bezig te houden.’
Vermoeidheid
‘Halverwege de middelbare school was ik zo moe dat ik anderhalf jaar op bed heb gelegen. Ik heb toen weinig gedaan. Als ik moe ben dan slaat dat op mijn humeur, dan ben ik heel negatief tegen mezelf en heb ik nergens zin in. De mensen om mij heen moeten het dan wel eens ontgelden. In die periodes zie ik alles somber in. Ik kan me dan niet voorstellen dat ik me ooit goed voelde. Het is een algeheel gevoel van malaise.’
Haar vermoeidheid heeft het studeren op de middelbare school nooit echt in de weg gestaan. ‘Het was altijd veel te makkelijk. Dus ik ben met minimale inspanning cum laude geslaagd. Misschien werd ik wel moe van het gebrek aan uitdaging.’
Oeverloos gelul
Maartje: ‘De colleges zijn wel goed, alleen in de werkgroepen wordt echt verschrikkelijk oeverloos geluld. Alles daaromheen vind ik wel leuk, al is het wel gekkenwerk. Er is zo veel te doen. Ik ben bij een roeivereniging gegaan, en daar zijn borrels en etentjes. Ik ben ook al een keer bij de jonge democraten geweest. Er is zo veel leuks te doen. Er staan heel veel mensen in de rij waarmee ik nog een keer naar het theater moet of waarmee ik een keer wat wil gaan drinken, maar ik kom er gewoon niet aan toe. Het is echt insane.’
Indrukken
‘Twee weken ben ik nu bezig en ik merk nu al dat ik heel bewust keuzes moet maken. Ik kan me zó opblazen. Dan kom ik thuis en lig ik het hele weekend op bed met migraine. Mijn spieren zijn dan helemaal hard of, zoals mijn ex zei: het zijn net botten. Het is wel vervelend dat ik niet gewoon kan doorzetten, terwijl iedereen het blijkbaar wel gewoon aankan.’
Tot haar verwondering gaan andere studenten wel borrelen en de volgende dag weer door. ‘Dan denk ik maar bij mezelf: de meeste mensen hebben niet zo veel last van dingen als ik. Het klinkt misschien heel stom, maar ik denk echt over alles na. Alles wat ik zie komt tien keer zo hard binnen. Ik ben veel gevoeliger voor dingen die je hoort en ziet. Indrukken beleef ik heel intens. Daardoor raak ik ook veel vermoeider.’
Perfectionisme
‘Ik heb altijd de beste willen zijn. Als dat een keer niet zo is en iets niet lukt, dan straf ik mezelf. Omdat ik altijd de touwtjes in handen wil hebben is het wel angstaanjagend als je merkt dat je lichaam het overneemt. Dat je grenzen worden opgelegd, terwijl je leeft in een tijd waarin alles mogelijk lijkt en een mens alles moet kunnen.’
Maartje voelt veel druk om overal aan te voldoen. ‘Dat kan van alles zijn: studeren, verre reizen maken, sportief zijn of mooie kleren hebben. Er zijn zo veel dingen en alles is mogelijk. Dus als je lichamelijk wat minder bent, dan hol je daar achteraan. Dat kan af en toe wel vervelend zijn.’
Veel te veel ballen
‘Je moet vermoeidheid niet ontkennen, maar je moet er ook niet te veel in meegaan. Je moet niet proberen te veel ballen tegelijkertijd in de lucht te houden. Dat werkt niet. In mindere tijden moet je maar een paar ballen weggooien. Ik probeer elke dag een rustmoment in te lassen. Iets zweverigs doen zou denk ik ook heel goed voor mij zijn, zoiets als yoga of meditatie. In ieder geval iets waar je alles laat gaan. Maar daar heb ik eigenlijk geen tijd voor.’
print versie