Dirk (23) stortte zich enthousiast op zijn studie en daarbij nam hij heel veel hooi op zijn vork. Totdat hij opeens niet meer wist wie hij was en wat hij wilde. ‘Zelf had ik eerst niet door dat ik veranderd was.’
Na het vwo ging Dirk commerciële economie studeren aan de HvA, want de universiteit vond hij te wetenschappelijk. ‘Het paste wel bij mij, op dat moment althans.’
In het tweede jaar ging hij er voltijd bedrijfseconomie naast doen. Aanvankelijk was hij een hele ijverige student. ‘Het ging me makkelijk af. Ik vind dingen al gauw interessant, zodat ik er nog van alles bij ging doen. Ik was super ambitieus en enorm perfectionistisch en ik nam heel veel hooi op mijn vork. Dat vond ik leuk, al die verantwoordelijkheden. Maar op een gegeven moment wist ik niet meer waar ik mee bezig was, wie ik was en wat ik wilde. Ik kon me helemaal niet meer motiveren en kreeg niets meer voor elkaar. Ik ging achter mijn bureau zitten en schreef twee of drie woorden. Het lukte gewoon niet meer. Ik had zo veel verantwoordelijkheden.’
Barcelona
Na zijn derde jaar ging hij voor een stage naar Barcelona. Dat was een leuke en nieuwe ervaring met veel vrijheid. ‘Het is een hele andere cultuur met hele andere gebruiken. Je gaat om met andere mensen en ziet dan dat het ook anders kan. Die tijd in Barcelona was echt een breekpunt. Ik kon daar gaan en staan waar ik wilde. Je ziet dan dat je met alleen studeren je tijd verdoet en dat je ook leuke dingen moet doen.’
Burn-out
‘Toen ik terugkwam kreeg ik een burn-out. In nuttige dingen had ik helemaal geen zin meer. Er waren hele dagen dat ik niets deed. Normaal kan ik niet zo goed uitslapen, maar in die periode kon ik dat veel beter. Als ik de wekker zette sliep ik er gewoon doorheen. Het kostte erg veel energie, zo met mezelf bezig zijn.’
Zijn vrienden viel dat ook op. ‘Die zeiden dat ik heel anders was sinds Barcelona. Ze vonden me heel mak. Als ik voorheen iets wilde, dan ging ik ervoor. Nu niet meer. Zelf had ik niet door dat ik anders was.’
Ook de studie wilde niet echt meer vlotten. ‘Het was raar om mee te maken dat iets dat ik vroeger kon, opeens niet meer lukte. Het gaf me een nutteloos gevoel dat ik weer niets had gepresteerd, weer een dag had verpest.’
Schaamte
Het lukte Dirk telkens weer om alles te halen, waardoor het een tijdje duurde voordat hij kon toegeven dat het niet goed ging. ‘Elke keer was er weer een deadline en had ik het gevoel dat ik het nog wel zou halen als ik tot drie uur ’s nachts zou doorwerken. Dat was natuurlijk totale onzin.’
Praten over zijn problemen deed hij nauwelijks. ‘Ik ben een heel erg gesloten persoon. Praten heb ik echt moeten leren. Ik weet dat veel mensen me niet begrijpen en denken: daar heb je Dirk weer.’
Om de rust thuis te bewaren praatte hij er ook niet graag met zijn ouders over. ‘De drempel naar hulpverlening is heel laag, maar ik was heel terughoudend, want je schaamt je tegenover je omgeving. Ik had besloten het zelf uit te zoeken en op te lossen. Ik had niet het idee van: ik heb echt hulp nodig.’
Studentenpsycholoog
Uiteindelijk ging Dirk naar een studentenpsycholoog. ‘Dat was heel fijn. Toegeven dat het niet goed ging, heb ik daar echt moeten leren. Het is een heel proces geweest voor mij, dat veel tijd kostte. Je bent toch altijd geneigd om te zeggen dat het wel goed gaat, zelfs als dat niet het geval is.’
De studentenpsycholoog hielp hem om de vicieuze cirkel waarin hij zat te doorbreken. ‘Zonder de tools van de psycholoog zie je dat niet. Je weet dat het niet goed gaat, maar je kan het niet plaatsen.’
Momenteel begeleidt Dirk zelf eerstejaars studenten bij hun problemen. Hij is veel minder rigide en rechtlijnig geworden. Eind dit jaar hoopt hij af te studeren in zowel commerciële economie als bedrijfseconomie.
print versie