Carmen (30) is inmiddels afgestudeerd in de sociologie. Haar studietijd was ‘een achtbaan’, zegt ze achteraf. Niet alleen omdat ze veel tijd in Australië doorbracht, maar ook omdat de studie haar zelf- en wereldbeeld deed wankelen.
Hoewel het studeren goed ging, vond Carmen aan het begin van de studie weinig aansluiting bij medestudenten. ‘Ik had meteen het gevoel dat iedereen al groepjes had. Daar komt bij dat ik niet echt van het studentenleven houd. Ik ging ook bewust niet bij een studentenvereniging. Dat hele groepsgedoe, met die ontgroeningen, dat past gewoon niet bij me. Die studenten zijn allemaal van die ballen.’
Aardbevinkjes
De studiestof had een enorme impact op het beeld dat Carmen van zichzelf had. ‘Naast de belasting van de studie heb je ook te maken met je persoonlijke groei. Je bent tijdens het studeren jezelf aan het ontdekken. Soms kwam ik bij colleges vandaan en dan was mijn wereldbeeld helemaal anders. De dingen waarvan je dacht dat het waarheden waren, vielen helemaal in het water. Ik heb het ervaren als constant kleine aardbevinkjes. Daar had ik het wel zwaar mee.
Soms denk je dat je studie heel erg steriel is, alsof het niets met je doet. Maar van studeren kan je hele wereldbeeld veranderen, het beweegt je echt. Je bent jezelf aan het ontdekken en er komt veel stress bij kijken, vooral bij tentamens.’
Australië
Tijdens haar studietijd bracht Carmen veel tijd door in het buitenland. ‘Ik had moeite met Nederland. Ik wilde naar Australië en om geld te verdienen had ik in het tweede studiejaar een baantje in een restaurant. Ik stond wel ingeschreven, maar heb dat jaar geen vakken gevolgd. Dus dat was een weggegooid jaar.’
In de zomer vertrok ze naar Australië om daar les te geven. ‘Ik ben er het hele jaar gebleven en had er een fantastische tijd. Bovendien ontmoette ik in die periode een nieuwe vriend. Dat was echt een soort Crocodile Dundee. Ik beloofde hem dat ik met de kerst weer zou komen. Daarom nam ik, eenmaal terug in Nederland, meteen weer allerlei bijbaantjes. Omdat ik steeds weer naar het buitenland wilde, bleef ik mijn hele studietijd thuis wonen. Ik had het er niet voor over om vierhonderd euro voor een kamer uit te geven.’
Ze ging tijdens de master nog een laatste keer naar Australië, ditmaal om te studeren. ‘Dat was geweldig; er was een sfeer en een onderlinge verbondenheid die ik heel fijn vond. Niks geen bureaucratische rompslomp. Gewoon goed onderwijs. Ik voelde me echt als een vis in het water daar.’
Overbelaste hersenen
Toen Carmen terugkwam in Nederland begon ze aan haar scriptie. ‘De drang om goed te presteren zorgde voor enorme stress. Tijdens het schrijven had ik heel erg last van hoofdpijn. Mijn hersenen waren zo overbelast en oververzadigd dat ik helemaal vastliep. Daarbij kwam dat iedereen dacht dat het me wel zou lukken. Als iemand het zou halen dan was ik het wel.
Maar ik moest het doen. Ik moest dag in dag uit achter mijn bureau zitten. Het was mijn gevecht. Ik heb echt een gevecht geleverd, vooral met mezelf.’
Over het schrijven van de scriptie deed Carmen ruim een jaar, waarna ze een zware longontsteking kreeg. ‘Die longontsteking was een schreeuw van mijn lichaam dat er iets moest veranderen. Ik denk dat ik te veel druk op mezelf legde, wat zich fysiek uitte. Eigenlijk heb ik mijn gezondheid een beetje op het spel gezet, dus misschien kreeg ik nu, aan het einde van de rit, de rekening gepresenteerd.’
Vormende jaren
Carmen heeft een stormachtige studietijd gehad, vindt ze. ‘Het voelde als een achtbaan. Je zit erin en je moet het hele liedje uitzingen. Nu sta ik heel positief tegenover de toekomst. Wel moet ik lichamelijk weer op krachten komen. Die scriptie was een ontzettende berg.’
In november gaat ze terug naar Australië voor de trouwerij van een vriendin. Het land trekt haar minder dan voorheen. ‘Ik heb veel moeite gehad om mijn draai te vinden in Nederland, maar dat is toch gelukt. Australië heeft echt mijn hart gestolen, een groot deel van mijn persoonlijke ontwikkeling heeft zich daar afgespeeld. Het waren vormende jaren. Maar terugkijkend was het ook vluchtgedrag.
Nu voel ik me hier erg thuis en ligt de hele wereld voor me open. Ik begin gewoon klein, in Nederland, en dan kijk ik verder.’
print versie