Een stage op een gerenommeerd lab in de VS, nog voordat ze aan haar studie begon. Mooier kon de carrière van Nicole (20) niet starten. Maar eenmaal weer hier bleek ze toch niet zo briljant te zijn als ze hoopte. En dan was daar ook nog die lastige suikerziekte.
Nicole komt van een lyceum waar iedereen erg slim en gemotiveerd was. Een klein wereldje, waarin ze zich thuis voelde. Haar eindexamen leverde weinig stress op en ze ging meteen biologie studeren.
Nog voordat ze aan die studie begon werd Nicole door de vader van een klasgenoot uitgenodigd om twee maanden stage te lopen bij een gerenommeerd laboratorium in de Verenigde Staten. ‘Hij dacht dat ik briljant was. Dat was heel vet.’
Meteen de ster
Wel vond ze het eng om helemaal alleen naar de andere kant van de wereld te gaan en maakte ze zich vooraf zorgen over haar Engels. ‘Ik was heel zenuwachtig, maar toen ik daar eenmaal aankwam was ik meteen de ster. Vergeleken met al die Zuid-Koreanen en Zweden sprak ik veel beter Engels.’
Omdat Nicole het allemaal zo leuk vond daar, wist ze zeker dat ze in de toekomst ook in zo’n laboratorium wilde gaan werken. ‘Die stage was één van de leukste dingen die ik in mijn leven heb gedaan. Maar het is daar wel de wereldtop. Om daar daadwerkelijk terecht te komen moet je minstens cum laude afstuderen. In die tijd had ik daar niet zo’n realistisch beeld van en werd ik heel ambitieus.’
Geen goede cijfers
Eenmaal terug in Nederland voelde ze zich erg betrokken bij de studie aan de UvA en met haar medestudenten klikte het ook. ‘Voor Amerika was ik erg zenuwachtig geweest, maar toen ik terugkwam dacht ik dat ik mijn zenuwen voor de rest van mijn leven wel kwijt was. De eerste week heb ik in een adrenalinewolk gedaan. Ik was daarna ook helemaal niet bang voor de tentamens want ik was toch briljant. Wat kon er nou misgaan?’
De verwachte goede cijfers bleven echter uit. ‘Toen kwam ik heel hard neer en raakte ik in een dip. Ik ging van het aller-bovenste topje helemaal naar beneden. Het was een tijdje erg mis met me. Mijn ambities waren totaal verdwenen. Het enige waaraan ik kon denken was de dag overleven.’
Suikerziekte
De slechte cijfers waren deels het gevolg van haar suikerziekte. ‘Bij tentamens en examens word ik heel zenuwachtig en dan vliegen mijn suikerwaardes omhoog. Daar kan ik niets aan doen. Daardoor raak ik gefrustreerd en gaan ze nog meer omhoog.’
Nicole denkt dat haar suikerziekte en tentamenvrees op elkaar inwerken. ‘Ik weet niet hoe, maar het versterkt elkaar beslist.’ Dat komt ook doordat het moeilijk te berekenen is hoeveel insuline ze in een situatie van stress nodig heeft. ‘Er is een risico dat ik mezelf te veel geef, waardoor ik zo laag uitkom dat ik de eerstkomende drie uur geen tentamen kan maken.’
Ze kan veel op haar suikerziekte afschuiven, weet ze inmiddels. Meer dan wanneer je bijvoorbeeld een depressie hebt. ‘Als je je suikerziekte erbij haalt dan is het: “O nee, natuurlijk” en dan mag je alles overdoen.’
Toch maakt Nicole maar zelden misbruik van haar suiker. ‘Wanneer ik te laat in de werkgroep kom zeg ik keurig dat ik me heb verslapen. Maar ik kan natuurlijk evengoed elke keer die suikerziekte in de strijd gooien.’
Prestatiedrang
Momenteel gaat het allemaal een stuk beter. De studiebegeleider heeft een jaar extra studiefinanciering voor Nicole geregeld en ze hoeft nog maar één tentamen te herkansen. Ook heeft ze haar suikerwaardes beter onder controle. ‘Ik zit nu op een sportschool, waar mijn suikerbalans nauw in de gaten wordt gehouden. Daardoor kan ik die beter inschatten.’
Soms maakt ze zich nog zorgen. ‘Nu het depressieve gevoel weg is komt de drang naar goed presteren weer terug.’
Over de toekomst kan ze zich nog geen beeld vormen. ‘Dat afstuderen gaat nog wel, maar wat er daarna komt is een groot vraagteken. Het liefst zou ik iets willen uitvinden tegen suikerziekte en daar de Nobelprijs mee winnen. De Nobelprijs winnen en mijn suikerziekte oplossen: dan heb ik twee vliegen in één klap.’
print versie