Cindy (23) is een ambitieuze student commerciële economie, die zes jaar geleden begon met haar studie. Maar met dyslexie is het lastig studeren. Heel lang verbloemde ze die ‘handicap’.
Ze is geboren in Slovenië en verhuisde op haar negende naar Nederland. Al vanaf de middelbare school heeft Cindy leesproblemen. ‘Een docent vroeg mij eens of ik dyslectisch was. Ik zei heel gauw nee, want ik vond het een rare handicap; zelfs kinderen van twaalf kunnen beter begrijpend lezen dan ik. Je voelt je heel stom en naar als het niet lukt. Daarnaast had ik ook een gevoel van trots. Ik wil altijd de beste zijn, de leukste, de snelste. Als je dan bestempeld wordt met een handicap is dat verschrikkelijk.’
Dyslexie
Door de leesproblemen gaat het studeren moeizaam. ‘Ik heb vrijwel altijd een hertentamen, en nooit een cijfer hoger dan een 5,7. Het is altijd kantje boord. Toch denk ik dat ik meer kan dan een gemiddelde student, als ik geen leesprobleem zou hebben. Maar het studeren kost altijd zo veel tijd, dat is echt killing. Ik loop liever een marathon dan dat ik een boek moet openslaan.’
Haar medestudenten reageren heel verschillend op Cindy’s leesprobleem. ‘Ik heb wel projecten gehad dat ik huilend thuiskwam, omdat me van alle kanten gezegd werd dat ik de dummy van het project was, heel frustrerend. Als het project niet goed gaat zijn er boze ogen en vingers mijn kant op. Niet iedereen kan ermee omgaan. Maar je hebt er ook hele begripvolle types tussen. Het is per project heel verschillend.’
Weinig hulp
Er zijn weinig mensen waarmee Cindy het openlijk over haar dyslexie heeft. ‘Mijn moeder kan me niet helpen; in Slovenië weten ze niet wat dyslexie is. En met mijn vrienden heb ik het er pas het laatste jaar over. Je kunt er wel met vrienden over praten, maar je lost er niets mee op. Daarom verbloemde ik het liever. Vorig jaar heb ik het voor het eerst aan mijn vriendje verteld. Hij volgt een moeilijkere studie en daarom wilde ik niet overkomen als het domme blondje. Ik was bang dat ik niet interessant genoeg meer zou zijn voor hem. Maar hij reageerde heel begripvol.’
Leesvaardigheidstest
Uiteindelijk deed Cindy in haar derde studiejaar een leesvaardigheidstest. Die wees uit dat ze de leessnelheid van een elfjarige heeft. ‘Ik deed die test om aan te tonen dat ik wel degelijk een probleem heb. Het was een grote stap. Voor zo’n test betaal je ook nog eens een vermogen: vijfhonderd euro. Maar omdat ik dyslectisch bleek te zijn krijg ik een jaar extra studiefinanciering. Ik zou eigenlijk nog veel meer onderzoek moeten doen om erachter te komen wat ik precies heb en hoe ik daarmee om moet gaan. Maar daar heb ik momenteel het geld niet voor.’
De test zorgde wel voor een omslag. ‘Als ik de test niet had gedaan, was ik er misschien wel nooit voor uitgekomen dat ik moeite met lezen heb. Net als homo’s er vaak niet voor durven uitkomen dat ze anders zijn, is toegeven dat je dyslectisch bent ook echt uit de kast komen.’
print versie