Omdat ze steeds extreem uitgeput was, zocht scheikundestudent Nynke (21) hulp. Maar toen er geen oorzaak gevonden werd, ging ze kijken hoe ze haar probleem kon oplossen. ‘Ik zoek nu uit wat ik wel en niet aankan.’
Het zelfstandige karakter van de universiteit beviel Nynke meteen al. ‘Ik kom van een Montessorischool en de UvA werkt ook een beetje op die manier. Ik vind het wel prettig om dingen zelf te doen en verantwoordelijkheid te dragen.’
De problemen begonnen in het tweede semester. ‘Toen haalde ik veel vakken niet omdat ik te moe was om wat dan ook te doen. Na een dag colleges kwam ik uitgeput thuis en kon ik geen huiswerk meer maken, ik was gevloerd. Overdag viel ik in slaap op de bank. Ik sufte gewoon een beetje weg, maar werd niet fris en fruitig wakker. Moeheid is echt iets verschrikkelijks.’
Niets te vinden
Toen de vermoeidheid aanhield besloot ze aan het eind van het semester hulp te zoeken. ‘Ook mijn huisarts vond het niet normaal en heeft allemaal onderzoeken laten uitvoeren.’ Die onderzoeken leverden alleen helemaal niets op. ‘Er was een leverenzym dat niet helemaal goed was, maar daar kon het niet aan liggen. Daarop stuurde hij me door naar de internist. Na veel onderzoeken dacht die dat het psychisch was. Hij vond mij nogal een typisch geval, maar ik zat er gewoon een beetje ongeïnteresseerd bij die dag. Ik had er geen zin in en wilde naar bed. Toen moest ik naar de medisch psycholoog, maar ook die kon helemaal niets vinden.’
Strikt dagritme
Omdat de onderzoeken niets uitwezen, besloot Nynke om zelf een oplossing te vinden voor haar vermoeidheid. ‘Ik heb nooit eerder zo’n probleem gehad. Niemand kan mij erbij helpen, dus los ik het op mijn eigen manier op. Dat lijkt mij het handigst.’
Nu volgt ze een strikt dagritme. ‘Gewoon netjes naar colleges gaan en goed eten ’s avonds. Het is prettig om een patroon te hebben. Omdat ik af en toe moe ben ga ik niet naar alle colleges. Ik weet nu goed welke colleges nuttig zijn, en welke niet.’
Uitgaan doseert ze ook. ‘Ik zoek gewoon uit wat ik wel en wat ik niet aankan. Afgelopen vrijdag was er een groot feest bij de scheikundebar. Ik ben maar tot twaalf uur gebleven omdat ik anders een aantal dagen uitgeteld ben. Soms word ik er wel somber van dat ik zo weinig aankan. Maar piekeren help niet. Daar word ik alleen nog maar vermoeider van. Dat probeer ik juist te doorbreken. Dan denk ik: jammer, volgende keer beter.’
Ermee leven
‘Ik zit nu in het tweede studiejaar en het gaat allemaal een stuk beter. Langzaam leer ik ermee omgaan. Ik weet wat ik wel en niet kan en leer daardoor alles beter te plannen. Bovendien heeft de studieadviseur een jaar extra studiefinanciering voor me geregeld. Dat geeft ademruimte.’
print versie