Haar studie vindt Ebru (21) steeds moeilijker worden. En daar komt dan ook nog eens die vreselijke hoofdpijn bij, die de artsen niet kunnen verklaren. Is het dan toch allemaal stress?
Ebru studeert bedrijfseconomie aan de HvA. Het eerste jaar ging haar alles voor de wind, maar nu, in het tweede jaar, wordt er heel wat meer van haar verwacht. Ebru: ‘Dit jaar vind ik het veel moeilijker. Het is theoretischer en we moeten meer externe projecten doen. De sfeer vind ik wel leuk, alleen die opleiding niet echt.’
Een druk hoofd
‘Als ik mijn boek openmaak, dan lees ik en lees ik, maar ik kan niks onthouden. Aantekeningen maak ik nog wel, maar ik merk dat het niet goed gaat. Je moet zoveel dingen doen. Op een gegeven moment weet je niet meer waar je moet beginnen. Dan ga ik twijfelen of ik het nog wel af kan krijgen. Dan heb ik een beetje drukte in mijn hoofd.’
Door gebrek aan concentratie stelt ze het studeren regelmatig uit. ‘Omdat ik dan geen zin meer heb. Ik slaap ook weinig, waardoor ik me soms heel erg moe voel. Ik word dan weer vroeg wakker en voel me de hele dag suf. In de les zeggen docenten vaak dat ik aan het dromen ben als ze me iets vertellen.’
Domme antwoorden
Ebru heeft last van hevige hoofdpijnen waardoor ze zich slecht kan concentreren. Die pijn heeft ze al jaren, maar in stressvolle periodes wordt het erger. ‘Na een drie uur durende toets heb ik enorme hoofdpijn. Dan kom ik thuis en ga ik gelijk naar mijn bed.’
Ze wordt vaak en snel boos, om de kleinste dingen.‘Vooral in periodes dat ik heel erg gestrest ben. Als iemand me iets vraagt of als ik iets niet kan vinden word ik boos en agressief. Dan schreeuw ik of geef domme antwoorden. Of ik reageer heel bot. Mijn vrienden begrijpen die plotse woedeaanvallen niet. Ze vragen me of ik wel goed bij mijn hoofd ben en waarom ik zo boos word.’ Die boosheid komt omdat ze niet weet wat ze aan die hoofdpijn moet doen, denkt ze.
Heel gelukkig
Met haar problemen kan Ebru bij niemand terecht. Ze woont bij haar tante, maar die kan zich moeilijk in haar situatie inleven. ‘Die zegt dat ik er gewoon voor moet gaan. Volgens haar kun je tijden hebben dat het moeilijker gaat, maar dan moet je gewoon volhouden.’ Aankloppen bij vrienden is ook lastig. ‘Ze steunen me wel, maar ik heb er zelf moeite mee. Ik ben iemand die wel contact maakt met mensen, maar ik vertel ze niets.’
Als ze hoofdpijn heeft, trekt ze zich terug op haar kamer: ‘Dan ben ik gewoon alleen en denk ik veel na.’ Dat leidt vaak tot een hoop gepieker over het maken van keuzes. ‘Kiezen vond ik altijd al moeilijk. Je moet keuzes maken, maar of het de juiste zijn dat weet je niet. Daar zit ik altijd aan te denken. Als ik niet de juiste keuze maak, wat gaat er dan gebeuren? Was het wel de juiste keuze voor mij? Eigenlijk denk ik te veel na. Soms zijn er dagen dat ik heel gelukkig ben. Dan denk ik: waarom maak ik me zo druk? Maar dat komt niet vaak voor.’
Zoeken op internet
Voor haar hoofdpijnen komt Ebru al jaren bij verschillende artsen, maar die hebben er geen oplossing voor. ‘Ze zijn verder aan het kijken wat het precies kan zijn. Ze zeggen dat het komt door de stress. Misschien is dat zo, misschien ook niet. Dat weet ik dus niet zeker. Maar het belemmert mijn leven gewoon.’
In artsen heeft ze nog maar weinig vertrouwen. Daarom zoekt ze vaak informatie over haar problemen op het internet. ‘Via google zoek ik websites waar je ervaringen kunt lezen van andere mensen. Ik lees over de medicijnen die ze krijgen en of het dezelfde medicijnen zijn die ik neem. Dan kan ik dat later weer aan mijn arts vertellen.’
Ondanks alle pogingen om een oplossing te vinden, heeft Ebru er niet veel vertrouwen in dat het op korte termijn beter zal gaan.
print versie